مقایسه کانن R6 با نیکون Z6

معرفی

کانن و نیکون حدود دو دهه بر بازار DSLR تسلط داشتند اما حرکت به سمت بدون آینه سونی جای قابل توجهی را در فضای فول فریم قبل از وزن “دو بزرگ” سابق بدست آورد.

نسل دوم دوربین های بدون آینه فول فریم از هر دو مارک بسیار توانمند هستند ، بنابراین در غیاب به روزرسانی سونی ، Canon EOS R6 و Nikon Z6 II مدل های میان رده ای هستند که می توان آنها را شکست.

اما کدام یک برای شما مناسب است؟ ما در این مقاله به مقایسه فنی دقیق دوربین کانن R6 و نیکون Z6 خواهیم پرداخت.

جهت مشاهده مطلب روی آن کلیک کنید: رینگ لایت مناسب برای میکاپ

ارگونومی

شماره گیری اضافی در لبه عقب دوربین نشان دهنده بزرگترین واگرایی R6 از ارگونومی DSLR کانن است.
برای سالهای طولانی ، بزرگترین تمایز بین Canon و Nikon رویکردهای مربوط به آنها در زمینه ارگونومی بود: از نظر شما کدام یک از آنها راحت تر بود بهترین راه برای انتخاب بین آنها بود. و تا حدی این تمایزات در آخرین مدل های بدون آینه آنها انجام می شود.

گیر دستی Z6 II برای کاربران DSLR نیکون و موقعیت و عملکرد صفحات فرمان آن آشنا خواهد بود. این ها بسیار ارگونومیک هستند ، به این دلیل که صفحه ها به خوبی در زیر انگشت شست و انگشت اشاره قرار گرفته اند. این دوربین کوچکتر است اما فضای زیادی برای کنترل نقاط بدون احساس بهم ریختگی پیدا می کند.

در همین حال ، Canon کمی بیشتر از سنت فاصله گرفته است. قدرت گرفتن R6 هنوز خیلی شبیه DSLR بزرگتر Canon است (کمتر به شکل دست است اما یک بستر مناسب و راحت برای نگه داشتن آن فراهم می کند). R6 علاوه بر شماره گیری عمودی صفحه پشت و صفحه پشت دکمه شاتر ، یک شماره گیری فرمان روی شانه خود پیدا می کند. ما متوجه شده ایم که این تکرار جدید در تنظیمات آشنایی بهبود یافته و از انعطاف پذیری بیشتری که ایجاد می کند قدردانی می کنیم.

سنسورها

تا حد زیادی ، بیشترین تفاوت بین این دو دوربین در سنسورهایی است که آنها استفاده می کنند. نیکون از تراشه 24MP BSI CMOS استفاده می کند که با چندین رقبا به اشتراک گذاشته شده است. در این نمونه تعداد مشخصی از پیکسل ها وجود دارد که به تهیه فوکوس خودکار تشخیص فاز اختصاص داده شده است.

کانن از سنسور 20 مگاپیکسلی با استفاده از فناوری FSI CMOS قدیمی استفاده می کند اما از طرح ‘Dual Pixel’ کانن استفاده می کند که در آن از جفت آشکارسازهای عکس در هر پیکسل استفاده می شود ، به این معنی که کل سنسور را می توان برای فوکوس خودکار تشخیص فاز و حتی بدون خطر کوچک استفاده کرد. از اشکالات یا مصنوعات همراه با طرح های تشخیص فاز پراکنده.

از نظر کیفیت تصویر ، چیز زیادی برای انتخاب وجود ندارد. دوربین نیکون با وضوح جزئی بالاتر و دامنه دینامیکی کمی بهتر است (نویز کمتر خوانده شده ، به این معنی که اطلاعات بیشتری در سایه های بسیار عمیق وجود دارد قبل از اینکه توسط نویز غوطه ور شود). با این حال ، تفاوت آنقدر ناچیز است که وضوح دقیقتر Canon به این معنی است که JPEG های خارج از دوربین آن ، علی رغم وضوح پایین تر ، دقیق تر از Nikon به نظر می رسند.

اینترفیس / منوها

هر دو دوربین از سیستم های منویی که به طور مستقیم از اجداد DSLR خود به ارث رسیده اند استفاده می کنند. این از نظر آشنایی عالی است ، اما هر دو با تعداد زیادی از گزینه های منو که در آنها قرار گرفته اند ، شروع به ایجاد اشکال می کنند. منوی ‘Setup’ نیکون دارای بهترین نشانه های ناوبری در تجارت است ، اما بخش های دیگر فقط لیست های طولانی از گزینه ها با چند نکته در مورد منطق مورد استفاده برای سفارش گزینه ها و نشانه های کافی برای یافتن راه بازگشت نیستند. خوشبختانه هر دو دوربین دارای برگه های “منوی من” هستند که می توانید گزینه هایی را که اغلب تغییر می دهید در آنها جمع کنید.

هر دو دوربین درجه سفارشی سازی مناسبی را ارائه می دهند ، هرچند تا حدی نیست که بتوان هر دکمه را برای دسترسی به عملکردهای ممکن دوباره برنامه ریزی کرد. Nikon به شما امکان می دهد منوی سریع “i” خود را با انتخاب جداگانه برای عکسها و فیلم ها تنظیم کنید ، اما گزینه مفید اختصاص دادن حالت منطقه تمرکز (یا حالت منطقه + AF-On) را به یک دکمه ، که DSLR های شرکت ارائه می دهد ، حذف می کند. . Canon به شما امکان می دهد این کار را انجام دهید ، از طریق گزینه “Switch to registered AF func” ، اگرچه نیاز کمتری برای انجام این کار وجود دارد. منوی سریع Canon قابل تنظیم نیست اما برای دسترسی نیمه سریع می توانید مجموعه ای از توابع را به لیست قابل دسترسی با دکمه ‘M-Fn’ اضافه کنید.

فوکوس خودکار

Canon (بالا) تشخیص و ردیابی صورت / چشم را در یک حالت AF واحد و یکپارچه ترکیب می کند. Nikon (پایین) به شما امکان می دهد به عنوان گزینه در دو حالت منطقه AF به تشخیص چهره / چشم دسترسی پیدا کنید. ردیابی AF یک حالت جداگانه است که با یک دکمه سفارشی به آن دسترسی پیدا می کنید.
سیستم های فوکوس خودکار Z6 II و R6 احتمالاً برای اکثر کاربران DSLR افشاگرانه تلقی می شود و برای هر کسی که عمر دوربین او بیش از چند سال است یک گام بسیار بزرگ به نظر می رسد. در هر دو مورد ، عملکرد ردیابی سوژه و تشخیص چهره و چشم بسیار چشمگیر است.

جایی که آنها با هم تفاوت دارند دسترسی به این قابلیت ها چقدر ساده است. در Nikon شما باید انتخاب کنید که آیا ردیابی موضوع را انجام دهید یا از تشخیص چهره استفاده کنید ، و سپس تصمیم بگیرید که آیا تشخیص چهره را به یک منطقه در صحنه محدود کنید ، تا به شما این امکان را بدهد که شخص مورد نظر خود را از قبل انتخاب کنید.

در Canon ، هنگامی که تنظیمات را تغییر دادید تا بتوانید موقعیت اولیه AF را انتخاب کنید ، فقط می توانید نقطه فوکوس خود را به سمت یک موضوع هدایت کنید و آن را ردیابی می کند ، با استفاده از تشخیص چهره و چشم فرد است یا فقط اگر این موضوع ردیابی عمومی نیست ، درک کل فرآیند آسان تر و عملکرد آن سریعتر است.

فیلمبرداری

فیلمبرداری یکی از زمینه هایی است که تمایز در آن ظاهر می شود ، گرچه باز هم تفاوت آن با تفاوت بیشتر از “دوربین X بهتر است” است.

Canon دارای مشخصات ظاهری بهتری روی کاغذ است: در همه فیلم های آن محصول کمی وجود دارد اما فیلم UHD 4K را با وضوح 24 ، 30 و 60p می گیرد ، در حالی که Z6 II با رسیدن 60p در سال 2021 محصول قابل توجهی را اعمال می کند. استفاده از ناحیه بریده شده یافتن لنزی را که نمای زاویه باز داشته باشد دشوارتر می کند و با استفاده از دوربین با سنسور کوچکتر میزان نویز بیشتری را به همراه دارد (APS-C در حالت Z6 II در حالت 60p).

همچنین Canon می تواند فیلم های 10 بیتی را به صورت داخلی تهیه کند و فیلم Log قابل انعطاف یا فیلم آماده HDR تلویزیون را ارائه دهد. نیکون برای ضبط داده های 10 بیتی به ضبط کننده خارجی نیاز دارد تا انعطاف پذیری کمتری داشته باشد. همانطور که گفته شد ، یک گزینه اضافی برای به روزرسانی Z6 II برای تولید جریان ویدیویی 4K Raw وجود دارد که می تواند به صورت ProRes RAW یا Blackmagic Raw رمزگذاری شود ، اما فیلم به صورت خطی حذف شده است ، بنابراین انعطاف پذیری پردازش به دست می آورد اما برخی از آنها را از دست می دهد کیفیت با توجه به وضوح ، خلوص و سر و صدا.

در ظاهر فیلم های UHD 24 ، 25 و 30p که هر دو دوربین می توانند ضبط کنند تفاوت زیادی وجود ندارد ، به غیر از اینکه نیکون دارای اعوجاج شاتر غلتکی سوژه های متحرک است. هیچکدام از دو دوربین از این نظر عالی نیستند اما Canon از نظر ظاهری از کیفیت کمی برخوردار است.

آخرین سیستم عامل Canon نگرانی اصلی ما درباره گرم شدن بیش از حد فیلم را برطرف کرده است. اگر شما نیاز دارید که در یک لحظه از دست ندهید ، مانند یک عروسی ، مقادیر زیادی عکس و فیلم پشت به هم بگیرید ، لزوماً آن را انتخاب نمی کنیم ، اما برای اکثر پروژه های ویدیویی که ضبط را متوقف می کنند / شروع می کنند این هنجار است ، دیگر تفاوت قابل ملاحظه ای با هم رده های خود ندارد (تا زمانی که دوربین را بین کلیپ ها کاملاً خاموش کنید). هر دو دوربین پس از 29 دقیقه و 59 ثانیه ضبط داخلی را متوقف می کنند ، که به هر حال جذابیت آنها برای ضبط طولانی مدت را محدود می کند.

فوکوس خودکار ویدئو

آنچه جالب است این است که رفتار هر دو دوربین در حالت عکسبرداری و فیلم بسیار مشابه است ، اما تنظیمات زیادی را از یک حالت به حالت دیگر منتقل نمی کند. هر دو دوربین تنظیمات نوردهی جداگانه را برای عکسها و فیلم ها حفظ می کنند و به شما امکان می دهند در صورت تمایل ، تعادل رنگ سفید ، حالت رنگ و تنظیمات دکمه های سفارشی مختلف را برای دو سبک عکسبرداری تعریف کنید. این باعث می شود که پرش از عکس به فیلم و بازگشت آسان تر شود ، زیرا از عکسبرداری تصادفی مجموعه ای از عکس ها یا کلیپ های ویدیویی Log-gamma با سرعت شاتر 1/200 جلوگیری می کند.

جایی که Nikon کمی لبه دارد این است که رابط AF آن در حالت عکسبرداری و فیلمبرداری دقیقاً همان رفتار را دارد. این بدان معناست که شما می توانید از قبل یک نقطه ردیابی AF تنظیم کنید یا سعی کنید به تشخیص چهره اعتماد کنید (درصورتی که سوژه شما به سمت دور نگاه کند ، دوربین دوباره فوکوس می کند). در Canon ، تنها راه دستیابی به ردیابی AF در ویدئو ، ضربه زدن به صفحه عقب است ، به این معنی که شما نمی توانید برای ورود یک سوژه در قاب آماده شوید و هنگام انتخاب آن ، دوربین را لرزاند. 

صفحه نمایش / منظره یاب ها

از نظر منظره یاب چیز زیادی برای انتخاب بین دوربین ها وجود ندارد. نیکون روی کاغذ حاشیه دارد ، اما تفاوت آنقدر زیاد نیست که ما در کاربردهای واقعی متوجه آن شویم.

هر دو دوربین از منظره یاب OLED 3.69 میلی متری استفاده می کنند ، اما از نظر اپتیکی نیکون می توان بزرگنمایی 0.8 برابر کمی بیشتری نسبت به رقم 0.76x کانن داشت. با این حال ، اگرچه هر دو دوربین از نرخ تازه سازی با وضوح بالا و 60 فریم در ثانیه پیش فرض برخوردار هستند ، کانن همچنین یک حالت با سرعت بالا 120 فریم در ثانیه را ارائه می دهد ، که می تواند در صورت اقدام به کار مفید باشد.

صفحه نمایش عقب بهتر نیکون با صفحه لمسی 3.2 “2.1 میلی متری نقطه ای (1024 6 680 پیکسل) به جای صفحه نمایش کانن 3.0” 1.62 میلی متری (900 600 600 پیکسل) است. اما ما شک داریم که نحوه حرکت صفحه نمایش – شیب بالا / پایین برای نیکون ، کاملاً مفصل برای کانن – بیشتر از تفاوت در پنل ها ، در اولویت شما تأثیر خواهد گذاشت.

طرفداران LCD صفحه نمایش با کیفیت بالا Nikon را ترجیح می دهند ، زیرا Canon از آن استفاده نمی کند.

امکانات

هر دو دوربین تقریباً با هر ویژگی که سازنده مربوطه می تواند برای ارائه آن داشته باشد ، بسته بندی شده است. به عنوان مثال ، هر دو دوربین عملکردهای فاصله سنج را ارائه می دهند و هر دو گزینه ساخت پرونده فیلم با وضوح بالا را نیز از نتایج دارند. در همین حال ، کانن شامل یک حالت برای عکسبرداری از پرونده های HEIF با دامنه دینامیکی بالا 10 بیتی برای استفاده در نمایشگرهای HDR است ، که نیکون چنین کاری نمی کند.

جالب اینجاست که هیچ یک از آنها شامل حالت رزولوشن بالا با چند شات از نوع ارائه شده توسط اکثر تولیدکنندگان دیگر نیست. اگر به یکی از انواع عکاسی بپردازید که می تواند از چنین حالت هایی بهره مند شود ، باید به دنبال پاناسونیک باشید.

هر دو دوربین می توانند با استفاده از برق از طریق اتصال USB-C شارژ یا کار کنند. Canon دارای 10 تا 24 درصد عمر باتری بیشتر از Nikon است ، اگرچه صادقانه بگویم که باتری بزرگتر استفاده شده در محدوده a7 سونی اگر این یک نگرانی مهم برای عکسبرداری شما باشد ، گزینه ایمن تری است. Canon و Nikon هر دو دسته باتری برای افزایش زمان عکسبرداری و همچنین ارائه کنترل های تکراری ارائه می دهند.

آداپتورها و لنزهای قدیمی

نیکون و کانن هر دو برای جلب عکاسانی که قبلاً در سیستم های DSLR مربوط به شرکت ها جا افتاده اند ، طراحی شده اند ، بنابراین هر دو با آداپتورهای استفاده از لنزهای موجود در دسترس هستند.

آداپتور FTZ نیکون شامل موتور فوکوس نمی شود ، بدین معنی که فقط با لنزهای AF-I ، AF-S یا AF-P فوکوس اتوماتیک می شود که دارای موتور فوکوس مخصوص خود هستند. این هنوز هم امکان فوکوس خودکار با حدود 90 لنز نیکون را دارد که از سال 1992 راه اندازی شده است. این شرکت می گوید 270 لنز دیگر می تواند به صورت دستی متمرکز شود ، قبل از اینکه حتی لنزهای شخص ثالث را با موتورهای داخلی در نظر بگیرید.

در همین حال ، Canon سه آداپتور EF-to-RF را ارائه می دهد: یک لوله عبور ساده مانند طرح Nikon یا انواع گران تر با یک حلقه کنترل تنظیمات اضافی یا نصب فیلتر داخلی. از آنجا که پایه EF همیشه از لنز AF و درایو دیافراگم استفاده می کند ، هنگام استفاده از لنزهای Canon موجود ، سازگاری کمتری وجود دارد.

بسیاری از کاربران تجربه های خوبی را با لنزهای سازگار گزارش می کنند ، اما تعداد زیاد طراحی لنزها ، انواع موتور و تفاوت های ظریف بین DSLR و سیستم های AF بدون آینه باعث می شود که همیشه زمینه برای تغییر کارایی وجود داشته باشد. اگرچه داشتن این سازگاری خوب است ، اما ما می فهمیم که کیفیت تصویر ، سازگاری فوکوس و غالباً از نظر اندازه دارای مزایای استفاده از لنزهای طراحی شده برای پایه های بدون آینه هستند.

نتیجه

به طور کلی ، چیزی تقریبا نوستالژیک در مورد مطابقت Canon و Nikon وجود دارد. اما ، برخلاف DSLR های یک دهه پیش ، تفاوت قیمت بیشتری بین آنها وجود دارد. دوربین Canon EOS R6 با MSRP 2499 دلار به فروش می رسد در حالی که می توان Nikon Z6 II را با قیمت 1،999 دلار (فقط در بدنه در هر دو مورد) خریداری کرد.

بنابراین R6 گران تر است ، اما برای ما ، فوکوس اتوماتیک آن “فقط کار می کند” ، عکس های 10 بیتی و فیلمبرداری و فیلمبرداری (تقریبا) 4K / 60p با سنسور کامل ، Canon را کمی قانع کننده تر و همه جانبه لذت بخش ، از این رو جایزه طلای نقره Nikon را دریافت می کند. اما تفاوت ها زیاد نیستند: هر دو دوربین فوق العاده خوبی هستند.

و در حالی که ، ده سال پیش ، من گفته بودم: “آن را بخرید که راحت تر در دست شما باشد.” من دوباره در موقعیتی قرار دارم که در واقع خود دوربین ها نیستند که باید بیشترین تمرکز را بر روی آنها داشته باشید. عمق سرمایه گذاری موجود در لنزهای DSLR و در دسترس بودن نسخه های جدید و بومی لنزهایی که انتظار دارید بیشتر از همه استفاده کنید ، باید عامل مهمتری باشد.

مطالب مرتبط:  مقایسه کانن 5D Mark IV با سونی A7R III