فوتو مونتاژ در عکاسی چیست؟
یکی از مهمترین جنبه های عکاسی ، تصویر فیزیکی آن است. اگرچه در عصر دیجیتال امروز به نظر می رسد که فرآیند چاپ فقط برای هنرهای زیبا ارزشمند است ، اما عکاسان از قرن نوزدهم با روش های خلاقانه ای فیزیکی این رسانه را آزمایش کرده اند. یکی از این راهها ، فتومونتاژ است که به نوبه خود انقلابی است و به هنرمندان این امکان را می دهد که از تلاش جسورانه رسانه ها فراتر رفته و واقعیت را همانطور که هست بازنمایی کنند. این تکنیک در شرایط خاص خود ، آثار جدیدی را ارائه می دهد ، یا حداقل جهان را بر روی یک صفحه عکاسی تفسیر می کند ، که بسیاری از عکس ها را در یک عکس ترکیب می کند تا بینش ها و ایده های تازه ای را ایجاد کند.
جهت مشاهده مطلب روی آن کلیک کنید: رینگ لایت
امروزه ، ما می توانیم در مورد هنر مونتاژ عکس در دو نسخه چاپی و دیجیتالی ، امکانات فنی فراوان آن در هر دو حوزه و همچنین مسائل اخلاقی که در هنر معاصر با آن مواجه است صحبت کنیم ، اما ابتدا بیایید به این سوال پاسخ دهیم: فوتومونتاژ دقیقاً چیست؟
فوتو مونتاژ چیست؟
با توجه به تعریف ، فتومونتاژ ترکیبی از چندین عکس است که برای جلوه هنری یا نشان دادن سوژه بیشتر از آنچه در یک اثر هنری نشان داده می شود به هم متصل شده اند. تصاویر با برش ، چسباندن ، چیدمان و همپوشانی دو یا چند عکس یا بازتولید عکسها با هم ، گاهی در ترکیب با سایر مواد غیر عکاسی مانند متن یا سایر اشکال انتزاعی ، ایجاد شده اند. فرایند ایجاد یک عکس کلاژ را می توان در اولین تلاش های چاپ در اتاق تاریک جستجو کرد زمانی که عکاسان با چاپ مستقیم اشیاء روی صفحات عکاسی یا تکنیک هایی مانند نوردهی آزمایش کردند. البته ، هنر “نصب عکسها در کنار هم” به هیچ وجه نیازی به ایجاد تصاویر جدید ندارد – بسته به نیت و اهداف هنرمند ، فقط می تواند از چاپهای موجود استفاده کند. سرانجام ، با ظهور رایانه ها ، نیاز به داشتن تصاویر فیزیکی به کلی از بین رفت ، زیرا نمونه های امروزی از هنر فتومونتاژ در نرم افزار ویرایش جمع آوری می شوند و اغلب هرگز به صورت چاپی به پایان نمی رسند.
تاثیر جهانی
به عنوان یک ابزار خلاقانه نسبتاً تثبیت شده ، فتو مونتاژ به سرعت توسط سوررئالیست ها پذیرفته شد ، که جذب ایده بازی با واقعیت به شیوه ای غیر معمول شدند. در میان آنها ، ما سالوادور دالی و من ری را به عنوان تمرین کنندگان برجسته فتومونتاژ داریم که از بازتاب عملکردهای ضمیر ناخودآگاه لذت می بردند. تقریباً در همان زمان ، سازه گرایان روسی مانند ال لیسیتسکی ، الکساندر رودچنکو و گوستاو کلوتسیس از عکس کولاژ برای وسایل هنری تبلیغاتی استفاده کردند ، که در دهه های بعد ادامه یافت. در جمهوری محاصره شده اسپانیا ، زبان این شکل از خلاقیت نیز به عنوان پاسخی به جنگ داخلی ، از طریق آثار هنرمند گرافیک جوزپ رنو ، رونق گرفت. در ژاپن ، هارو کوگا ، نقاش آوانگارد ، نقاشی هایی به سبک فتومونتاژ بر اساس تصاویر گرفته شده از مجلات تهیه کرد.
تکنیک های مونتاژ عکس
تکنیک های فتومونتاژ طی دهه گذشته با ادغام رایانه ها در فرایند خلق هنر و معرفی نرم افزارهای ویرایش تصویر دیجیتالی به طور قابل توجهی تکامل یافته است. اکنون از طریق نرم افزارهای مختلف مانند Adobe Photoshop ، Paint Shop Pro ، Corel Photopaint ، Pixelmator ، Paint.NET یا GIMP به صورت دیجیتالی ایجاد می شوند. این برنامه ها فرایند را بسیار آسان کرده است و به مردم اجازه می دهد تا مرزهای تصویر دیجیتال را جابجا کنند. اما در طول قرن های 19 و 20 ، ایجاد فتو مونتاژ کاملاً فیزیکی بود و شامل تخیل زیاد و فرایندها و تکنیک های بسیار پیچیده تری می شد.
چاپ ترکیبی
تکنیکی که راه را هموار کرد. شامل استفاده از نگاتیو دو یا چند تصویر عکاسی برای تولید یک تصویر واحد است. این روش پیچیده از تمایل تبدیل عکاسی به هنرهای زیبا و تولید تصاویر ایده آل بوجود آمد. با توجه به محدودیت های حساسیت نگاتیو به نور و فناوری دوربین ، اولین بار توسط عکاس فرانسوی هیپولیت بایارد به منظور ایجاد تصویری متعادل با نمایش مناسب هم از موضوع و هم از پس زمینه پیشنهاد شد. با باز شدن پنجره ای دیگر برای خلاقیت ، عکاسانی مانند هلو رابینسون ، اسکار رجلاندر و ویلیام فردریک لیس پرایس آن را برای تولید فتومونتاژهای اصلی پذیرفتند. از آنجا که یک عکس به عنوان حقیقت تلقی می شد ، چاپ ترکیبی باعث ایجاد جنجال های زیادی در جامعه عکاسی آن دوران شد زیرا دنیای واقعی را نادرست نشان می داد. این شیوه دستکاری ، “حقیقت” محیط را کاملاً از بین برد و دیدگاه مردم را در مورد عکاسی کاملاً تغییر داد.
سایر تکنیک ها
با تکامل عکاسی به عنوان یک رسانه ، روشهای جدیدی نیز ظهور کرده است. خلاقیتی مانند رومیر بردن از پیش نما استفاده کردند. او در پیش بینی های خود از ترکیبات کاغذ ، رنگ و عکس هایی استفاده کرد که روی تخته هایی با ابعاد 8 ½ 11 اینچ قرار می داد. تصاویر با یک امولسیون با دست ثابت شده و بعداً عکس گرفته و بزرگ می شوند. وقتی صحبت از دادا می شود ، فرایند آنها شامل قیچی و چسب بود. آنها به عنوان حمله رادیکال خود به هنر ، به صورت فیزیکی تصاویر واقعی را برش داده و چسباندند و آنها را در کلاژهای اصلی ترکیب کردند. با پیشرفت دوربین های آنالوگ ، نوردهی دوگانه یا چندگانه بسیار محبوب شد. عکاسان چندین بار شاتر دوربین را باز می کردند تا فیلم را با تصاویر مختلف نشان دهند. با قرار گرفتن هر تصویر بعدی بر روی تصویر اول ، تصاویری شبح انگیز از افراد و اشیایی را که به صحنه اصلی اضافه شده اند به وجود می آورد.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.