دوربین هاسلبلاد در کره ماه

اولین ماموریت هاسلبلاد در سال 1962

سفر هسلبلاد و ناسا با هم در سال 1962 در خلال برنامه مرکوری آغاز شد. والتر شیرا، فضانورد و علاقه‌مند به عکاسی ناسا، Hasselblad 500C خود را با لنز Planar f/2.8، 80 میلی‌متری داشت.

شیرا با دانستن کیفیت بالای دوربین هاسلبلاد، به ناسا پیشنهاد کرد که از هاسلبلاد برای مستندسازی فضا استفاده کنند، زیرا مدل قبلی دوربین که استفاده می‌شد نتایج ناامیدکننده‌ای را ارائه می‌کرد.

پس از خرید چند 500C، یک برنامه کاهش وزن شامل برداشتن پوشش چرمی، شاتر کمکی، آینه رفلکس و منظره یاب دنبال شد. یک مجله فیلم جدید ساخته شد تا امکان 70 نوردهی را به جای 12 مورد معمول فراهم کند.

در نهایت، یک رنگ بیرونی مشکی مات انعکاس را در پنجره مدارگرد به حداقل رساند. هاسلبلاد ساده شده در اکتبر 1962 در محموله مرکوری 8 (MA-8) قرار گرفت. تصاویر موفق و باکیفیتی که شیرا در شش مدار خود از زمین گرفت، فصل جدیدی را در تاریخ هاسلبلاد و یک دوره طولانی ایجاد کرد. ، همکاری نزدیک و دوجانبه سودمند بین آژانس فضایی آمریکا و سازنده دوربین سوئدی.

جهت مشاهده مطلب روی آن کلیک کنید: دلایل استفاده از رینگ لایت

دوربین های ساخته شده برای فضا

با رشد سریع بخش عکس ناسا، تماس با سازنده دوربین سوئدی گسترش یافت. هاسلبلاد دوربین های خود را اصلاح کرد تا آنها را برای استفاده در فضا مناسب تر کند و ساختارها و لنزهای مختلف را آزمایش کرد. برای سال‌ها، ناسا مصمم بود که هر گرم اضافی را از محموله حذف کند، به این معنی که هاسلبلادهای سفارشی مجبور بودند تا حد امکان سبک باشند و همچنان کیفیت معروف هاسلبلاد را حفظ کنند. و این کار را کردند.

ثبت تاریخ در فضا

تصاویری که فضانوردان با هاسلبلادهای جعبه ای و سیاه رنگ گرفته اند به آثار کلاسیک واقعی تبدیل شده اند. و لحظاتی که آنها ثبت کردند نه تنها الهام بخش – بلکه تاریخی بودند. به عنوان مثال، در طول ماموریت Gemini IV در سال 1965، اولین راهپیمایی فضایی انجام شد. و جیمز مک دیویت با در دست داشتن هاسلبلاد مجموعه‌ای از عکس‌ها از همکار خود در فضاپیمایی، ادوارد اچ. وایت، گرفت. این تصاویر به سرعت در مجلات معتبر در سراسر جهان منتشر شد.

فقدان گرانش و دماهای شدید

مردم از وضوح شگفت انگیز عکس های تولید شده توسط هاسلبلاد شگفت زده شدند. احتمالاً اکثر مردم زیاد به خواسته‌هایی که سفر فضایی از دوربین‌ها و قابلیت اطمینان آن‌ها دارد، فکر نکرده‌اند. دوربین‌ها باید در سخت‌ترین شرایط، بیش از 120 درجه سانتی‌گراد در زیر نور خورشید و دمای منفی 65 درجه سانتی‌گراد در سایه، کاملاً کار کنند. ناگفته نماند کمبود جاذبه و هزاران خطر ناشناخته. و دوربین ها باید با هماهنگی مطلق کار می کردند. هر شات یک گنج تاریخی بود، فرصتی یک باره در زندگی که دیگر هرگز نمی توان آن را گرفت. و بارها و بارها، هاسلبلاد با این چالش روبرو شد.

هاسلبلاد روی ماه

چیزی که می توان به عنوان یکی از نمادین ترین لحظات هاسلبلاد در فضا در نظر گرفت، زمانی بود که ماموریت آپولو 11 با موفقیت ایگل را در 20 ژوئیه 1969 بر روی ماه فرود آورد، که نشان دهنده اولین قدم های بشر از سیاره خودمان بود. دوربین نقره‌ای Hasselblad Data Camera (HDC) با صفحه Réseau، مجهز به لنز Zeiss Biogon 60mm ƒ/5.6، برای ثبت سطح ماه انتخاب شد و به قفسه سینه آرمسترانگ فضانورد متصل شد. دومین دوربین الکتریکی Hasselblad (HEC) مشکی با لنز Zeiss Planar 80mm ƒ/2,8 برای عکاسی از داخل ماژول قمری Eagle استفاده شد. آیا دوربین هسلبلاد که برای عکاسی روی سطح ماه استفاده می‌شود، نتایجی را که همه به آن امیدوار بودند، ثبت می‌کند؟ HDC با عملکرد عالی تحت شرایط شدید سطح ماه، تعدادی از نمادین ترین عکس های تاریخ را تولید کرد. از آپولو 11 تا آخرین ماموریت آپولو 17، در مجموع دوازده جسد دوربین روی سطح ماه باقی مانده است. فقط فیلمهایی که حاوی تصاویر مهم بودند بازگردانده شدند. عکس های به دست آمده تاریخ بشریت در حال ساخت را به تصویر می کشند.

مطالب مرتبط: 12 نکته درباره عکاسی از منظره